Momo Lungsod ng Hefei, Lalawigan ng Anhui
Bago ako naniwala sa Diyos, anuman ang ginawa ko, hindi ko ginustong mapag-iwanan. Handa akong tanggapin ang anumang paghihirap hangga’t nangangahulugan ito na maaari akong umangat kaysa kaninuman. Matapos kong tanggapin ang Diyos, nanatiling pareho ang aking saloobin, dahil matibay akong naniwala sa kasabihang, “Sa pamamagitan lamang ng pagdanas ng pinakamatinding paghihirap na maaaring umangat ang isang tao kaysa sa karaniwang tao,” at nakita ko ang aking saloobin bilang patunay ng aking adhikain. Nang ibunyag ng Diyos ang katotohanan sa akin, sa wakas ay nalaman ko na ako ay nabubuhay sa ilalim ng mga kadena ni Satanas, nabubuhay sa ilalim ng nasasakupan nito.
Kailan lang, gumawa ng plano ang iglesia na ipadala sa labas ang kapatid na babae na naging kapareha ko upang maglingkod sa posisyong pamumuno. Nang marinig ko ang balita, nanlumo ang aking puso. Pareho kaming dating naglingkod sa mga tungkulin na pamumuno hanggang sa muli kaming naitalaga bilang mga patnugot. Ngayon ang aking kapatid na babae ay babalik sa isang posisyong pamumuno at maglilingkod sa Diyos nang walang limitasyon ang potensiyal na paglago, ngunit nananatili pa rin ako sa isang mesa, na ginagampanan ang aking tungkulin sa karimlan. Anong hinaharap ang mayroon doon? Sa pangalawang pag-iisip, pinaalalahanan ako ng lumang kasabihan, “May isang milyong iba’t ibang landas sa tagumpay.” Hangga’t tinupad ko ang aking tungkulin nang maayos, maaari din akong maging matagumpay. Kailangan ko lang doblehin ang aking mga pagsisikap na matamo ang katotohanan. Kung tumuon ako sa pagpatnugot ng mga sermon upang mas mahusay nilang ipahayag ang katotohanan, marahil isang araw ay makikita ng mga pinuno na naunawaan ko ang katotohanan. Pagkatapos ay itataas nila ang posisyon ko at ang aking hinaharap ay magiging magkasing liwanag. Matapos ng pagkaunawang ito, nagsimulang umatras ang mga kulay-abong ulap na pabor sa isang panibagong pagpupunyagi. Isinubsob ko ang sarili ko sa aking trabaho, at kumain at uminom ng salita ng Diyos kapag hindi ako abala, na hindi nagawang magpalubay kahit sa isang sandali.
Isang araw, nakita ko ang sumusunod na sipi sa isang sermon: “Lahat ng bagay na naghihigpit sa iyo mula sa pagsisikap na matamo ang Diyos at paghahangad ng katotohanan ay isa sa mga kadena ni Satanas. Kahit na ano pa ang mga kadena ni Satanas na nakagapos, nabubuhay ka sa ilalim ng sakop nito” (“Mga Gawa na Dapat Makumpleto ng mga Lingkod ng Diyos” sa Mga Sermon at Pagbabahagi Tungkol sa Pagpasok sa Buhay III). Matapos marinig ito, wala akong magagawa kundi tanungin ang sarili ko, “Sa aling mga kadena ni Satanas ako nabubuhay? Alin sa mga lason nito ang pumipigil sa aking paghahangad ng katotohanan?” Habang tahimik kong sinubukang pagnilayan ang tanong na ito, naalala ko ang aking kamakailan na sitwasyon. Matapos ipadala ang aking kapatid na babae sa kanyang bagong puwesto, hindi ako walang kibo. Sa katunayan, mas pinag-ukulan ko ang pagkain at pag-inom ng salita ng Diyos, pananalangin sa Diyos, at aktibong pagtupad ng aking tungkulin. Sa panlabas, nagmukha akong mas masigasig sa paghahangad ng katotohanan kaysa sa dati, ngunit kung aalisin mo ang tabing at susuriin ito, ang kakayahan kong tanggapin ang pagiging nahuhuli ay dahil lamang sa nagkimkim ako ng isang ambisyon na maging tanyag at umangat sa lahat balang araw. Ang aking nag-aalab na pagnanais na maging pinakamagaling sa lahat ay ang dahilan kung bakit hindi ako naging walang kibo at sa halip ay mas aktibong hinangad ang katotohanan, ngunit ang aking tinaguriang paghahangad ng katotohanan ay isang ilusyon lamang, isang maruming hangarin. Pinili ko ang isang panandaliang paghahangad ng katotohanan upang matupad ang sarili kong makasariling layunin. Sa paggunita sa mga taon na ginugol ko sa pagsunod sa Diyos, napagtanto ko na ang lahat ng aking mga sakripisyo ay binayaran ng lason ni Satanas na “Sa pamamagitan lamang ng pagdanas ng pinakamatinding paghihirap na maaaring umangat ang isang tao kaysa sa ordinaryong tao.” Ganito kung paano ako iginapos tulad ng hindi nakikitang kadena at nagtulak sa aking magsikap para maging tanyag sa karamihan ng tao at magtagumpay. Nang may posisyon na ako, nagpatuloy pa rin akong hangarin ang isang mas mataas pa; Nang nawala ang aking posisyon o nabigong sumulong, hindi ako naging walang kibo; nagmukha pa rin akong handang magdusa upang hanapin ang katotohanan. Gayunman, hindi ito dahil sa naunawaan ko ang katotohanan at handang magsakripisyo para maging tanyag. Nais ko lang gamitin ang anyo ng sakripisyo sa pagsisikap na maging tanyag. Noon ko lang naunawaan sa wakas na ang aking paninindigan na “Sa pamamagitan lamang ng pagdanas ng pinakamatinding paghihirap na maaaring umangat ang isang tao kaysa sa karaniwang tao” ay talagang isa sa mga lason ni Satanas na dumadaloy sa aking mga ugat. Ako ay nalinlang; inubos ng lason ang lahat ng aking katauhan. Ako ay mapagmataas at ambisyoso na walang anumang diwa ng pananaw. Nangyari ang lahat sa akin mismong harapan. Talagang naisip ko na ang aking ambisyon ay isang pagpapatotoo ng aking hangarin. Akala ko na ang aking mapagmataas na disposisyon na hindi pagpayag na mahuli ay isang tanda ng aking adhikain. Sinamba ko ang mga kamalian ni Satanas bilang katotohanan at nakita ang mga ito bilang sagisag ng karangalan sa halip na isang pulang titik. Gaano ako kahangal upang malinlang ni Satanas nang gayon, na nabigong makita ang pagkakaiba ng kabutihan sa kasamaan? Sa wakas ay nakita ko kung gaano ako naging kaawa-awa. Natuto rin ako kung gaano kalihim na mapanira at kasuklam-suklam si Satanas. Gumagamit si Satanas ng mga mapaimbabaw na kamalian upang linlangin at sirain tayo. Inililigaw tayo nito, at sumusumpa tayo ng katapatang-loob sa mga mapanlinlang na pakana nito. Ginagawa ang lahat ng ito nang hindi natin nalalaman. Akala natin ay hinahangad natin ang katotohanan at nagsasakripisyo para sa katotohanan, ngunit ang totoo ay nabubuhay tayo sa panlilinlang sa sarili. Talagang makamandag ang mga lason ni Satanas! Kung hindi dahil sa kaliwanagan ng Diyos, hindi ko kailanman makikita ang katotohanang ako ay ginawang tiwali ni Satanas, at tiyak na hindi ko kailanman makikita nang malinaw ang mga mapanlinlang na pakana nito. Kung hindi dahil sa kaliwanagan ng Diyos, marahil ay mananatili akong nabubuhay sa ilalim ng mga kadena ni Satanas, hanggang sa tuluyan akong ubusin nang buo ni Satanas.
Sa oras na iyon, naisip ko ang mga salita ng Diyos: “Kung galak na galak kang maging isang tagapagsilbi sa tahanan ng Diyos, masipag at matapat na gumagawa nang nakakubli, laging nagbibigay at hindi kailanman kumukuha, kung gayon ay sinasabi Ko na ikaw ay isang tapat na banal, sapagkat hindi ka naghahanap ng gantimpala at isang matapat na tao lamang” (“Tatlong Paalaala” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Ipinakita sa akin ng mga salita ng Diyos ang paraan ng pagsasagawa: Bilang isa sa mga nilikha ng Diyos, dapat ko Siyang mahalin at palugurin Siya nang walang kondisyon at matapat na tuparin ang aking tungkulin. Ito ang diwa na dapat taglayin ng isa sa mga nilikha ng Diyos. Ito ay isang pagsisikap na naaayon sa Kanyang kalooban. Mula sa araw na ito, gagawin ko ang lahat ng aking makakaya upang hangarin ang katotohanan. Aasa ako sa katotohanan upang maaarok ang panlilinlang ni Satanas at itapon ang mga kadena nito. Hindi na ako maghahangad ng anuman sa laman. Sa halip, magtatrabaho akong mabuti sa karimlan, tinutupad ang aking tungkulin upang palugurin ang Diyos. Kahit na walang maiwan sa akin sa huli, magpapatuloy ako nang maluwag sa kalooban na walang pagsisisi, sapagkat isa lamang ako sa mga hamak na nilikha ng Diyos. Ang pagbibigay-kasiyahan sa Lumikha ang aking isang tunay na layunin sa buhay.
Write a comment